Detalji predmeta

• Stanje Polovno

Izabela Aljende rođena je 2. avgusta 1942. godine u Peruu. Detinjstvo i mladost provela je u Čileu. Između 1953. i 1958. živela je u Boliviji i Bejrutu sa majkom i očuhom koji je bio diplomata kao i njen otac. Godine 1958. vraća se u Čile, gde je od 1967. počela da gradi sjajnu karijeru kao novinar u poznatim časopisima i na televiziji. Tih godina objavljuje i svoju prvu knjigu.

Političke neprilike joj i ovaj put određuju život. Kao nećaka svrgnutog predsednika Salvadora Aljendea morala je u mladosti da napusti Čile, a sad ga posle Pinočeovog prevrata 1973. ponovo napušta i seli u Venecuelu. Od 1988. godine živi u Kaliforniji.

Roman Kći sreće prvi je deo trilogije Izabele Aljende, a njegovi nastavci Portret u sepiji i Kuća duhova su romani kojima je potvrdila svoj status najčitanije latinoameričke književnice.

Kći sreće je avanturističko delo o mladoj Čileanki koja se, idući tragom prve ljubavi, zatiče u Kaliforniji u vreme zlatne groznice. Izabela ispisuje pripovest rađanja obećane zemlje, šarolike svetove i kulturološke razlike indijanskih, kineskih, evropskih i latinoameričkih doseljenika koji su je stvarali. Pod perom umereno sentimentalne, umereno racionalne, humorom nadahnute autorke, koja uspešno spaja osećanja sa razumom, jug sa severom, realnost sa fikcijom ovaj roman čini jednom očaravajućom pripovetkom.

Portret u sepiji opisuje porodičnu sagu, smeštenu na sam kraj 19. veka. Prateći glavnu junakinju Auroru del Valje i njenu potragu za svojim precima, pratimo i politička zbivanja u tom delu sveta, socijalne promene i tehnološka dostignuća koja nas uvode u novi vek.

Završno delo trilogije Kuću duhova izdala je 1988. godine kad je i Gabrijel Garsija Markes sa kojim je uspoređuju dobio Nobelovu nagradu za književnost.

Pored ovih romana napisala je i romane Eva Luna, O ljubavi i seni, Beskonačan plan, memoare Paula, zbirke pripovedaka Priče Eva Lune i knjige "ljubavnih recepata" Afrodita.

Izabela Aljende uspešno neguje proces novog latinoameričkog romana, koji je započeo još Borhes, i kao pravi nastavljač magijskog realizma dobila je nekoliko prestižnih nagrada : Kolimovu nagradu i Nagradu po izboru kritike u Americi (1986), a dve godine posle toga Malaparteovu nagradu u Italiji.