Detalji predmeta

• Stanje Polovno

Lido ili Lido de Pari jedan je od poznatih Pariskih kabarea ili zabavnog pozorišta, poznatog uglavnom po izvođenju šansona, skečeva, satira i kratkih predstava o temama iz političkog života, kritike društva u kojima nastupaju plesači, pevači i razni umetnici. Klub su osnovali 1946. godine braća Žozef i Luj Kleriko.[1]

Položaj
Lido se nalazi na adresi u čuvenoj aveniji Šanzelize u 8. arondismanu Pariza, u blizini satnice metroa George C.


aveniji Šanzelize u kojoj se nalazi Lido
Istorija

Ulaz u kazino Lida

Deo enterijera kabarea i kazina
Odmah po okončanju Drugog svetskog rata 1946. godine, braća Žozef i Luj Kleriko ponovo su otvorili La Plage de Paris na Jelisejskim poljima, mestu koje je bilo u modi tokom Belog pokreta i čija je dekoracija inspirisana dekorom klubova na plaži Lido u Veneciji Mesto je u potpunosti transformisano kako bi postalo jedinstveni kabare na svetu, pod imenom Lido. Svečano otvaranje je održana 20. juna, 1946. godine sa predstavom pod nazivom Sans rimes ni raison.[2]

U saradnji sa Pierre Louis-Guérin, Renée Fraday i Margaret Kelly Leibovici (Miss Bluebell osnivačice grupe Bluebell Girls), u Lidu je osmišljen novi šou program, koji će ubrzo biti usvojen u celom svetu. U 1955. godine braća Žozef i Luj Kleriko otvorila su u Lidu i kazino po ugledu na one iz Las Vegasa, koja je imao veliki uspeh do 1992. godine.[3][1]

Stalni uspeh Lida koji je on imao od njegovih prvih godina života, uticao je na to da se 1977. godine Lido - pod upravom Žan Rober Budra, preseli u novi prostor u zgradu koja se zove Normandija, sa 1.150 sedišta i površina od preko 6.000 kvadratnih metara.[4] Ove brojke najbolje oslikavaju veličinu mesta događaja, razvijenog oko panoramske sobe bez greda, smeštene na dva nivoa. Ovaj prostor dizajnirali su italijanski arhitekti Giorgio Veccia Scavalli i Franco Bartoccini.. Liftom je glavna sala povezana sa parterom u kome je raspoređeno trista mesta za obedovanje, a sve je osmišljeno tako da posetilac lako može gledati predstavu dok obeduje.

Informacije za turiste
Lido je otvoren svakog dana u godini, i nudi mnogobrojne sadržaje, kao i razne atrakcije.[5] Od septembra do februara održavaju se i dečije predstave pod nazivom Marion et la poupée cassée, za decu stariju od 4 godine.

U osnovnoj reviji kabarea, poznatoj po detaljnim, elegantnim kostimima i multikulturalnim obrtima, učestvuje 60 plesača, koji nose 600 kostima i 23 različitih setova.

Lido se može obići i uz pomoć vodiča, a obilazak traje 90 minuta. Tokom ovog obilaska posetioci se vode iza kulisa da bi mogli da saznaju što više o ovom čuvenom pariskom kabareu, istoriji Lida, misterijama i čarolijama koje ih čekaju, uključujući neverovatnu tehnologiju, ako naveče posete kabare. Takođe će videti i prostore rezervisane za plesače, majstore garderobe i pomoćnike u oblačenju, zajedno sa tehničkim i timovima za upravljanje scenom radi većeg uvida u to šta je potrebno za postavljanje i izvođenje takve Revije.

Moderno doba za kabare poåinje poslije drugoga svjetskog rata. Iako je Mulen Ruæ (Moulin Rouge, Crveni mlin) mnogo
stariji, tek je krajem pedesetih godina od Lida preuzeo formulu uspjeha kabarea s veåerom i atraktivnom plesnom trupom.
On je mjeãavina restorana, kabarea, cirkusa, a u mnogim elementima åak i vrhunskog mjuzikla. Gospoðica Bluebell odnosno Margaret Kelly-Leibovici sudjelovala je u pokretanju Lida krajem åetrdesetih godina i osnovala svoje „Bluebell“ djevojke. Umrla je prije tri godine i danas poåiva uz druge uglednike na pariskom groblju na Monmartru. Lido se ponosi ãto je
uvijek dræao korak s tehnoloãkim razvojem. Ta se tradicija nastavlja i danas, kada je suvereno uãao u 21. stoljeñe sa svojom
dvadesetãestom predstavom Sreña (Bonheur), premijerno postavljenom 3. decembra 2003. ãezdesetak Bluebell djevojaka
nastupa u programu koji izmeðu ostaloga sadræi ples na ledu i velike vodoskoke. Les Bluebell Girls, savrãene graðe i dugih
nogu dijele se na „obiåne“ i obnaæene plesaåice, a pleãu uz petnaestak Lido plesaåa.

U Lidu se kankan ne izvodi jer je njegov program internacionalan. Show
Bonheur osmislili su Carl i Frank Clerico, reæirao Pierre Rambert, koreografirali
Craig Revel Horwood i Mic Thompson. Originalnu glazbu skladao je JeanClaude Petit. Podijeljen je u åetiri bloka. Prvi slavi æenstvenost, drugi je
posveñen Parizu, treñi donosi egzotiku legendarne Indije, a zadnji reviju zvijezda. Veoma je vaæna rasvjeta Fabrica Keboura s najmodernijim svjetlosnim
efektima. Kada pleãu, Les Bluebell Girls i Lido momci imaju neverovatnu
energiju ãto se oåituje u njihovoj izvedbi i u intenzitetu njihovih lica s vibracijama koje odaãilju publici.
Kankan se tradicionalno njeguje u Mulen Ruæu, ali tamo kao da je izgubio
pravi duh i umorio se u staroj predstavi Feerie premijerno postavljenoj 23.
decembra 1999. Pod vodstvom Jackija Clerica i upravom njegova sina JeanJacquesa, osmislili su je koreografkinja Doris Haug, redatelj Ruggero Angeletti,
koreograf Bill Goodson, kostimograf Corrado Colabucci i scenograf Gaetano
Castelli. Perry, George (1986). Bluebell: The Authorized Biography of Margaret Kelly, Founder Of the Legendary Bluebell Girls.