Detalji predmeta

• Stanje Polovno

Novi Sad : Opštinski zavod za zaštitu spomenika kulture 1999 268 strana : ilustrovano
Obavezno prostudirajte slike
Knjiga solidno očuvana , listovi talasasti zbog izloženosti knjige vlazi .Nema neprijatnih mirisa niti nekih oštećenja

Vladimir Nikolić (1857 — 1922) bio je srpski arhitekta.

Rođen je 1857. godine u Senti. U rodnom mestu je završio osnovnu školu, školovanje je nastavio u Pančevu. Nikolić se školovao i u Mariboru, a potom na Visokoj tehničkoj školi u Minhenu.

Posle kratkog boravka u Minhenu, gde je proveo zimski semestar 1879/1880. godine odlazi u Beč, gde se upisuje na Politehnikum, tu je apsolvirao ali nije odbranio diplomski rad. Svoj stručni status i pravo da se potpisuje kao arhitekta kasnije objašnjava činjenicom da je karlovačkom Magistratu podneo „apsoluterijum“ bečke Politehnike i povelje kojom ga je odlikovala srpska kraljevska vlada tokom devetogodišnjeg rada u Kraljevini Srbiji, pa je na osnovu ovih dokumenata od Visoke kraljevske hrvatsko-slavonsko-dalmatinske zemaljske vlade dobio titulu građevinara. Vladimir Nikolić je bio rođak patrijarha Georgija Brankovića.

U aprilu ili maju 1892. godine, Vladimir Nikolić se iz Beograda seli u Sremske Karlovce. U duhovnu prestonicu prečanskih Srba preselio se zajedno s majkom Katarinom i sestrom Milanom.

Projektovao je i izgradio veći broj građevina koje su obeležili prostor sadašnje Vojvodine. Po nalogu patrijarha Georgija Brankovića projektovao je i izgradio u Sremskim Karlovcima: Patrijaršijski dvor, Vladičanski dvor i Srpsku veliku gimnaziju. U Novom Sadu je projektovao Episkopski dvor.

Patrijaršijski dvor u Sremskim Karlovcima je izgradio 1892. godine u neorenesansnom stilu, imajući u vidu romaničke i vizantijske simbola pronalazio renesansne okvire. Episkopski dvor je izgradio 1901. godine po principima hanzenatike ostavši pri tome u duhu neoromantizma.


Vladičanski dvor u Novom Sadu koju je projektovao Vladimir Nikolić
Arhitektura
Sa dolaskom u staro mitropolitsko sedište, započinje i najplodniji period stvaralaštva Vladimira Nikolića. Upravo tu nastali su njegovi najsloženiji projekti, kao što su:

Građevina Srpskog narodnog doma u Sremskoj Mitrovici (1893),
Zgrada Preparandije u Somboru,
pozorište Dunđerskog u Novom Sadu
kapela u Melencima (1895),
Patrijaršijski dvor u Sremskim Karlovcima (1892—1894),
Vladičanski dvor u Budimu,
hotel „Grand Paunović“ u Vukovaru (1896),
Velika srpska pravoslavna gimnazija u Novom Sadu (1899—1901),
Bogoslovski seminar u Sremskim Karlovcima
Vladičanski dvor u Novom Sadu (1900—1901),
Narodno-crkveni fondovi u Sremskim Karlovcima (1902),
Stefaneum i porodična kapela na Čeratskom groblju u Sremskim Karlovcima (1903),
Palata zadužbine baronice Jović u Bečeju
Sveštenički konvikt u Sremskim Karlovcima (1904),
Kapela u manastiru Beočin (1905),
Palata Kronić u Somboru
obnova Saborne crkve u Sremskim Karlovcima (1907),
sudska palata u Irigu (1912),
Osnovna škola u Sremskim Karlovcima (1913), uz nekoliko porodičnih kuća i niz obnova raznih zgrada.

Patrijaršijski dvor u Sremskim Karlovcima koji je projektovao i izgradio Vladimir Nikolić

Kronić palata u Somboru
Nikolić je proveo devet godina u Srbiji od 1883. do 1892. godine. O ovoj fazi Nikolićevog stvaralaštva istoričarka umetnosti Donka Stančić je zapisala:[1] „Uprkos tim šturim opisima njegovog rada, o primećenosti i uvažavanju, koje je kao arhitekta uživao, najbolje govori podatak da je kao vrlo mlad, nakon šest godina rada u Beogradu, primio kraljevsko odlikovanje. Kralj Milan Obrenović ga je, kao inženjera Ministarstva građevina, 1. januara 1889. godine odlikovao Takovskim krstom petog reda, a u kontraktualnog inženjera četvrte klase unapređen je ukazom koji je potpisao ministar Petar Velimirović, u ime kralja Aleksandra I, 1. maja 1891. Ostaju, međutim, i dalje nepoznati njegovi drugi objekti podignuti u Srbiji, a kako je zgrada leskovačke gimnazije srušena tokom bombardovanja u Drugom svetskom ratu, nestalo je i ovo jedino zasad poznato Nikolićevo arhitektonsko delo na tlu Kraljevine Srbije.“