Detalji predmeta

• Stanje Polovno

Аутор - особа Микић, Радивоје, 1950- = Mikić, Radivoje, 1950-
Наслов Орфејев двојник : о поезији и поетици Бранка Миљковића / Радивоје Микић
Врста грађе есеј
Језик српски
Година 2002
Издавање и производња Београд : Народна књига-Алфа, 2002 (Београд : Алфа)
Физички опис 179 стр. ; 21 cm
Збирка ǂБиблиотека ǂАлфа. Есеј 2002. ; [ǂкњ. ǂ5]
ISBN 86-331-0496-2 (брош.)
Напомене Ауторова слика на корицама
Тираж 500
Белешка о аутору: стр. [181].
Предметне одреднице Миљковић, Бранко, 1934-1961
УДК 821.163.41.09 Миљковић Б.

Orfejev dvojnik
Radivoje Mikić(autor)

Izdavač: Narodna knjiga - Alfa

Radivoje Mikić, ugledni književni kritičar i univerzitetski profesor, objavio je studiju o poeziji i poetici Branka Miljkovića "Orfejev dvojnik" (izdavač "Narodna knjiga"). O svojoj knjizi Mikić, između ostalog, kaže: "Pišući o Miljkoviću, njegovoj poeziji i poetici posle niza tumača, trudio sam se na samo da se ne stavljam iznad njih već, ako je to moguće, da ih stalno prizivam u pomoć i nudim čitaocu kao podlogu za proveru onoga što sam sâm imao da kažem. Kao što je pesnik neprekidno bi oslonjen na druge pesnike, tako sam i ja nastojao da budem oslonjen na ono što u drugim tumačenjima već postoji..".



Ostali naslovi iz oblasti: Istorija i teorija književnosti

2002; Broširani povez; ćirilica; 20 cm; 184 str.; 86-331-0496-2;
rasprodato
Tražite polovan / korišćen primerak?

Imate ovu knjigu i želite da je prodate?


Prikaz
19.05.04 Pobjeda
Fragmenti o Miljkoviću
Radivoje Mikić: “Orfejev dvojnik”
Radivoje Mikić u uvodnom ogledu, čiji je naslov „Orfejev dvojnik” odabran za naslov cijele studije, obrazlaže najvažnija poetska načela Branka Miljkovića. Uočavajući pjesnikovo nastojanje da objedini, u mnogo čemu raznorodne, ali ne i bez izvjesnih dodirnih tačaka, dvije poetike: sibolističku i nadrealističku, autor ističe da je prevaga u svakom slučaju na strani prve. Nadrealističko nasljeđe on uočava samo u humorno-ironijskom tonu zbirke „Poreklo nade”, koju ne smatra jednim od boljih Miljkovićevih ostvarenja. Time ne samo da se uz ove dvije poetike vezuju vrijednosne konotacije, koje uz temeljniju analizu ne bi mogle biti održive, već proizilazi i to da Miljković nije uspio u težnji asimilacije pojedinih poetoloških stavova simbolizma i nadrealizma, već da je svojim pjesmama proklamovao dvije raznorodne poetike, od kojih je jedna zastupljenija i plodotvornija.
Treći ogled, „Sedam mrtvih pesnika”, nosi naziv po istoimenom Miljkovićevom ciklusu iz zbirke „Uzalud je budim”, koji se sada našao u središtu interesovanja, kao odlična ilustracija ne samo za brižljivo komponovanje ciklusa kao kompaktne cjeline (u čemu se „princ poezije” više puta dokazao) kako sa tematsko-semantičkog, tako i sa oblikotvornog i poetološkog stanovišta, već i za citatnost, koja zauzima veoma važno mjesto u ovoj poeziji. Intertekstualnost se odvija u dvije ravni, koje se međusobno presijecaju.
Prvi kontekst se odnosi na dobro poznati i u poeziji svih vremena mnogo eksploatisani mit o Orfeju, dok je drugi vezan za nacionalnu pjesničku tradiciju (tome treba dodati i dva hrvatska pjesnika: Tina Ujevića i Ivana Gorana Kovačića). Sudbina mitskog pjevača, čiji je silazak u podzemlje po umrlu dragu bio uzaludan, dodatno je povezana sa drugim kontekstom. Biografije pjesnika i njihova poezija kontekst su na kojem Miljković gradi pjesme ovog ciklusa, ali i iznosi svoje viđenje poezije. Prateći dvije pomenute intertekstualne ravni, Radivoje Mikić uspjeva da otkloni neke nejasnosti i predočava nam svoje tumačenje pojedinih pjesama ciklusa „Sedam mrtvih pesnika”, najpotpunije od svih dosadašnjih, ostavljajući čitaocima „ključ” za tumačenje preostalih.
Pored pomenutog ciklusa, predmet Mikićeve analize su i „Tragični soneti”, ciklusa „Utva zlatokrila”, kao i Miljkovićevi kritički tekstovi o pjesnicima svoje generacije, kroz koje je mnogo više iznosio svoja poetološka načela nego što je nastojao da osvijetli pjesničko djelo o kojem piše. Naprotiv, on je pokušavao, često i na silu, da svoju poetiku propiše i nastojanjima drugih pisaca, tako da ovi kritički tekstovi znatno upečatljivije osvjetljavaju njegovu poeziju, nego poeziju koju je namjeravao da prikaže „Mada su djelovi jedne cjeline, sva poglavlja u studiji „Orfejev dvojnik” pisana su i kao samostalni ogledi” - kaže Radivoje Mikić na kraju knjige. Ovi fragmenti uključeni su u jedan „obuhvatni fragment”, kako autor naziva svoju studiju, sa željom da naglasi kako ona jeste iscrpna ali nije sveobuhvatna, i kako je sagledava kao dio cjeline koju će kasnije dopunjavati, on sam ili drugi teoretičari književnosti.

Dragica S. Ivanović

21.08.03 NIN
Verbalna java
Novoj Mikićevoj knjizi prethode, u kritičarovoj bibliografiji, tri studije i četiri knjige ogleda. Svojih sedam (“samostalnih”) ogleda o poeziji i poetici Branka Miljkovića autor zove delovima jedne celine (“studije”), mada dozvoljava mogućnost da budu shvaćeni i kao fragmenti uklopljeni u jedan obuhvatan fragment. Potpisniku ovih redova je bliža druga varijanta što, razume se, ne znači da ona podrazumeva umanjenje metodološke efikasnosti i autonomne vrednosti većine ovih ogleda.
Branka Miljkovića ovaj kritičar broji - i to je pouzdano polazište njegovog analitičkog pregnuća - u pesnike čija je poetika jasno koncipirana i koji “uvek ostaju opsesivno vezani za njeno jezgro”. Stoga je prirodno da tumačenje ponajpre i ponajviše smera “osnovu koja sve prožima”. U teorijski široko postavljenom ogledu o poetičkoj osnovi Miljkovićevog pevanja Mikić razotkriva implicitnu i eksplicitnu pesnikovu poetiku i, znatno manje, onu, formulisanu u njegovim kritičko-esejističkim tekstovima.
Mada govor o Miljkovićevoj poetici ide u dva opsežna ogleda (“Poetička osnova” i, delom, “Pesma i nejasnost”), prinuđeni smo da ga ovde svedemo na najmanju (novinsku) meru. Kritičarovo tumačenje se, naime, najvećma koncentriše na pesnikovo “oscilovanje” između načela simbolističke i nadrealističke poetike. Na njegovo nastojanje da empirijski svet u potpunosti zameni verbalnom javom. Za Miljkovića je, kao što se zna, poezija bila stvaranje, a ne imenovanje.
Svoj doživljaj prirode pesničkog poslanja Miljković je izrazio u ciklusu “Sedam mrtvih pesnika”. Ovaj je ciklus, u izvanrednoj Mikićevoj interpretaciji, viđen kao svet dočaran sredstvima i postupcima koji su izvan empirijske percepcije stvari i pojava. U njemu se pojavljuju sudbine pesnika koje je Miljković smatrao “paradigmatičnim u okviru šire shvaćene nacionalne pesničke tradicije”.
Ovo raščitavanje nam se, uz tumačenje “Tragičnih soneta” (ogled “Pesma i nejasnost”), u ovoj knjizi čini najplodonosnije, dočim je analiza ciklusa “Utva zlatokrila” karaktristična u širim okvirima recepcije ovog pevanja.
Reč je, veli kritičar, o pesnikovom ostvarenju u kome je “pristupio osobenom tumačenju slikovne podloge koju sadrže pojedini folklorno-mitološki elementi”. Zanimljivo je, pri tom, da se množina stihova-slika i stihova-sentenci koju je teško, ili nemoguće smisaono konkretizovati i uključiti u kontekst čitave pesme, objašnjava osobenošću njene smisaone kompozicije ili, podjednako uverljivo, pesnikovim poetičkim načelima. Hoće se, dakako, reći da ocena o “blistavoj realizaciji” pesnikovog nauma u znatnoj meri deluje kao da se sama po sebi podrazumeva.
Kritičko-esejistički Miljkovićev rad je, zarad diferenciranja i organizovanja pesnikovih autopoetičkih stavova, obrađen u ogledu “U tuđem srcu svoje srce čujem”. Dobro je poznato da je ovaj pesnik u teorijskim esejima i u kritičkim člancima o pesnicima (domaćim i stranim) saopštavao sopstvena poetička načela.
Da ih je, štaviše, kadgod vezivao za pesnike na čije stihove su ona bila teško primenjiva. U svakom slučaju, izvesno je da, koliko i njegovi stihovi, Miljkovićevi eseji i kritike omogućuju slaganje poetičkih fragmenata u relativno zaokruženu poetičku celinu. A ona, po autorovom mišljenju, ukazuje i na to da je Branko Miljković prvi među našim pesnicima dosledno zastupao uverenje o neophodnosti stvaranja slike sveta koja “ne podleže mimetičkoj već imanentnoj verifikaciji”.
Mada ne spori njegovu autonomnu vrednost, funkciju zaključnog ogleda “Dodatak: četiri tumačenja” ovaj čitalac nije bio kadar da dokuči. U završnici analitičkog poduhvata ovako zamišljene i ostvarene obuhvatnosti on se naprosto ne drži. I da je iscrpan kritički pregled recepcije Miljkovićevog pevanja posredi, u ovom mu projektu ne bi bilo mesta.
A izdvojena stanovišta Dragana M. Jeremića, Vjerana Zupe, Petra Džadžića i Aleksandra Jovanovića su, koliko je i kako bilo neophodno, u prethodnim esejima već dotaknuta. Usvojena, ili porečena.

BOGDAN A. POPOVIĆ

01.01.00
Danas
02.10.2002.

Orfejev dvojnik u Narodnoj knjizi

Narodna knjiga je u biblioteci "Alfa" nedavno objavila i promovisala knjigu eseja knjizevnog kriticara Radivoja Mikica "Orfejev dvojnik", koja predstavlja studiju o poeziji Branka Miljkovica. Gojko Tesic je, govoreci o ovoj knjizi, istakao da je Mikic danas najznacajniji tumac savremene srpske knjizevnosti, a da je "Orfejev dvojnik" izuzetna knjiga koja ce zasigurnio imati valjanu recepciju. "Ako ova knjiga bude precutana, to ce biti iz vanliterarnih razloga", zakljucio je Tesic. Radivoje Mikic napomenuo je da je knjiga nastajala preko deset godina, a da se od Dzadziceve studije o Miljkovicevoj poeziji iz davne 1965. vise nije pojavila niti jedna nova. "Svako poglavlje ove knjige moze se citati kao odvojena celina, a knjigu sam napisao jer izuzetno volim i visoko vrednujem Miljkovicevu poeziju", zakljucio je Mikic.

S. D.
01.01.00
Blic
07.10.2002.

Radivoje Mikić: U XX veku se sa književnošću, u bivšim socijalističkim zemljama, dogodilo nešto posebno zanimljivo. To su jedine zemlje u kojima se verovalo da pesma može da sruši sistem i državu

Cilj svake promene je da sve ostane isto

Trideset i sedam godina nakon poslednje knjige o poeziji Branka Miljkovića (autora Petra Džadžića) pojavila se u izdanju "Narodne knjige" svojevrsna studija "Orfejev dvojnik" autora Radivoja Mikića, profesora Univerziteta u Beogradu, urednika i knji